Her şey bir öğretmeni sevmekle başladı! Hayalinde bile yokken onların meleği oldu

İhsan Kartoğlu, 1996 yılında Rize’nin Çayeli ilçesinde dünyaya geldi. Bir abla ve kendinden küçük bir kız bir de erkek kardeşe sahip olan İhsan, meskenin ikinci çocuğuydu. Annesi konut hanımı, babası ise Çayeli Bakır İşletmeleri’nden emekliydi. Ailecek düğün salonu işletiyorlardı. Anne ve babası İhsan’ın öğretmen olmasını çok istiyordu. Bilhassa de babası bu mevzuda çok ısrarcıydı, oğlu devlet memuru olmalıydı. İhsan ise öğretmen olmak istemiyordu fakat babasının da takdirini kazanmalıydı, kazandı da. Üniversitede eğitim fakültesini tercih etti. Fakat hâlâ niyeti öğretmen olmak değildi, zira bu büyük bir sorumluluk gerektiriyordu. Bir taraftan okuyan öteki taraftan da düğün salonunu işleten İhsan’ın aklında üniversiteyi bitirdikten sonra akademik meslek yapmak vardı lakin hiçbir şey düşündüğü üzere olmadı.

İhsan Kartoğlu ve ailesi

İhsan, üniversiteyi bitirdi ve 2019’un eylül ayında Kars’ın Arpaşehir ilçesinin Okçuoğlu Köyü’ne öğretmen olarak atandı. Aslında 40 tercih yapmıştı ve bunların içerisinde Kars yoktu. İhsan, “Yaptığım 40 tercihin hiçbirine atanamadım. 41’inci tercihimi devlet beni muhtaçlık olan bir yere atasın formunda işaretledim. İhtiyaç olan vilayet Kars oldu. Mukadderat beni buraya getirdi” dedi.

İlkinde öğretmenlik yapacağı okulu görmek için Kars’a giden İhsan, ikinci gidişince öğrencileriyle tanıştı. İhsan o anı, “Öğretmen olarak birinci dersime girdim. Öğrencilerin hepsi al yanaklı bir formda gözümün içine baktı. Bana muhtaçlıkları olduğunu hissettim. O bakışı onlardan aldıktan sonra ‘Ben bu mesleği yapabilirim’ dedim. O gün yola çıktım, şu an buradayım ve çok mutluyum” diyerek anlattı.

BİSİKLET İKRAM ETTİLER

İhsan, o günden sonra öğrencilerine yalnızca öğretmenlik yapmadı. Tıpkı vakitte onların en yeterli arkadaşı oldu. Öğrencilerini memnun etmek için elinden ne geliyorsa yaptı. Kendisi 26 yaşındaydı ve bugüne kadar hiç Anıtkabir’e gitme fırsatı olmamıştı. Bursa Belediye Lideri Alinur Aktaş, İhsan ve öğrencilerini Anıtkabir’e götürme kelamı verdi. İhsan çok sevinmişti fakat aileler sıcak bakmadığı için gidemediler. Olağan İhsan bu duruma çok üzüldü fakat elinden gelen bir şey yoktu. Ancak geçen yıl Ankara’daki özel bir kolej her öğrenciye bisiklet armağan etti. Yaşanan o memnunluğu gördükten sonra da köye gelmeye karar verdiler. Bu tanışma Anıtkabir davetiyle taçlandı.

‘BİRLİKTE ANITKABİR’E GİTTİK’

İhsan bu sefer yapılan daveti geri çevirmek istemiyordu. Çabucak bir veli toplantısı yaptı ve velilere,?“Ankara’ya gitme dururumuz var. Yaşadığınız tedirginliği anlıyorum lakin bu fırsatlar da bir daha gelmiyor. Ben Ankara’ya gittim fakat Anıtkabir’e gitmek nasip olmadı. Bu çocuklar da bir daha hangi yaşlarında Anıtkabir’e gitme fırsatı yakalayacak ya da okulca gitme tecrübesi yaşayacak. Eminim ki birçoğunun fırsatı olmayacak. O yüzden çocukları bana, beni de Allah’a emanet edin ve bize müsaade verin gidelim” dedi. Konuşma tesirli oldu ve velilerin onayıyla Anıtkabir gezisi gerçekleşti. Arkadaşlarıyla birlikte aktiflik yapmaları ve buna öğretmenlerinin dahil olması çocuklar için unutulmaz bir tecrübe oldu. Tahminen de yaşadıklarını bir ömür unutmayacaklardı.

‘ÖĞRENCİLERİMİN YAŞINA İNMEYE ÇALIŞIYORUM’

İlkokulu üç öğretmenle bitirmek zorunda kalan İhsan, maalesef bu mevzuda örnek alabileceği bir öğretmene denk gelememişti. “Hep olumlu olaylardan deneyim kazanmazsınız, olumsuz olaylar da size deneyim katar” diyen İhsan, “Neyi yapmamam gerektiğini çok düzgün biliyorum. Kendi makûs tecrübelerimi çocuklara yaşatmamaya çalışıyorum. Aslında çocuklarla yaşadığım güzel bağ oradan geliyor. Yaşım küçük, ben de çocuk sayılırım. Öğrencilerim 10-11 yaşlarında. Ortamızda 15 yaş olduğu için nesil farkı çok fazla yok. Onları çok düzgün anlayabiliyorum. Onların yaşına inmeye çalışıyorum. Teneffüste bu halde arkadaşlık yürütüyoruz. Lakin derste her şey değişiyor” diyerek öğrencileriyle kurduğu sıkı bağı anlattı.

HER ŞEY BİR ÖĞRETMENİ SEVMEKLE BAŞLAR!

Peki her şey bir öğretmeni sevmekle mi başlar? İhsan bu soruyu, “Bence o denli zira yeniden kendi okul hayatımdan yola çıkarak meslek hayatımı sürdürüyorum. Sait Faik Abasıyanık’ın ‘Her şey bir insanı sevmekle başlar’ kelamını bilirsiniz. Ben bu kelamı kendi mesleğime uyarladım ve ‘Her şey bir öğretmeni sevmekle başlar’ dedim. Çünkü bir öğrenci belirli periyotlar de matematik dersini sever, muhakkak devirlerde sevmez. Bunun nedeni öğretmenlerin devir dönem değişmesi. Zira bakınca matematik tıpkı matematik. Örneğin ben ortaokulda bir periyot matematiği çok sevdim. Zira o derse gelen öğretmenimi seviyordum. Bir devir de matematiği hiç sevmedim. Zira matematik dersine gelen  öğretmen beni haksız yere dersten atmıştı. Ona sinirlendiğim için de artık ders hoşuma gitmiyordu. Burada ana faktör doğal ki öğretmen” diyerek cevapladı.

‘Benim de bir öyküm var’ diyorsan, en kıymetli konuğumuz olarak seni de bekliyoruz: milliyetplus@milliyet.com.tr