‘Çadır bile olsa kendi konutumuz olsun’

Adıyaman’da felaketten bir hafta sonra kurulan çadır kentlere, depremzedeler yerleşmeye başladı. Depremzedeler, afetten kurtarabildikleri günlük eşyalarını Kızılay çadırlarına koyarken, çadırların üzerine isimlerini yazdı. Çadır kente yerleşenlerin en değerli eksiklerini ise içme ve kullanma suyu, tuvalet ve telefon şarjında gerekli olan elektrik altyapısı oluşturuyor. Çadırlarda yaşayanların sobayla ısınması için de tedbir alınırken, depremzedelere odun ve kömür dağıtıldı. Kimi vatandaşlar soba bacalarının geldiğini lakin sobalarının olmadığını, kimileri ise odun ve kömür dağıtımında düzensizlik olduğunu ve kömür torbalarını toplu halde alıp otomobillerine yükleyenler olduğunu tez etti. Çadırlarda yaşayanlar için yemek servisi de başladı.

Halkın yardımları

Çadırlara yerleşen depremzede aileler Milliyet’in sorularını yanıtladı. Hüseyin Kahraman, pek çok Adıyamanlının sarsıntı nedeniyle kent dışına çıkmak zorunda kaldığını belirterek, “Çadır da olsa kendi meskenimiz olsun. Karadeniz’den, Güneydoğu’dan, Manisa’dan, İzmir’den ve pek çok yerden buraya vatandaşlar yardıma geldiler. Bunların hepsi sivil yardımlardır, halkın yardımlarıdır. Trabzonlular, Ordulular buradan çıkmadı. Bakın plakalara, daima kent dışından gelen otomobil. Giysi için yardım TIR’ı geldi, bayanlar oradan kıyafet alırken kapısında binbaşı bekledi” dedi. Eşi Selver Kahraman ise “Vatandaşlardan yardım geliyor. Bir poşeti açtım, içinden mendil ve ayakkabı çıktı, ‘elimizden bu geldi, kusura bakmayın’ yazmışlar” diye konuştu.

‘Bir psikolog gönderilse çok güzel olur’

Çadırlarda kalan birtakım depremzedeler şunları lisana getirdi:

Ayşe Yayla: İki gündür çadırda kalıyoruz. Hiçbir şeyimiz kalmadı. Gruplar yemek getiriyor o denli yiyoruz. Tüpe bulgura ve telefona gereksinimimiz var. Kimseyle haberleşemiyoruz. Beş kişi kalıyoruz çadırda oğlum, gelinim ve torunlarımla. İki kızım ve bir oğlumu kaybettim. Ahmet Koca köyünden geldik, konutumuz yıkıldı.

Eren Yayla: Burada bir hekim, bir psikolog olsa çok düzgün olur. Köyde hem hayvancılık hem de tarım yapıyoruz. Üç yıl evvel Elazığ sarsıntısı olduğunda Adıyaman da hasar almıştı. O vakit meskene gelip bakmışlardı, ağır hasar raporu vermişlerdi. Meskenim yapılsın diye belediyeye müracaat ettim ancak yapmadılar. Artık göçük altında kızımı kaybettim. Hayvanımız, hiçbir şeyimiz kalmadı, canımızın sıkıntısına düştük.

Fatma Çetin: Çadırda da olsak her şeye gereksinimimiz var burada. Biz daha bugün yerleştik. Günlerce otomobilde kaldık. Konutumuzun yarısı yıkıldı. Amcamın çocukları ve teyzelerimi kaybettim. Askerler diyor ki, ‘Biz burada size bütün imkanları sağlayacağız.’ Tuvalet, banyo, yemek vs. üzere. O yüzden çadırları götürmemize müsaade vermiyorlar. Burada çok fazla çadır var, herkesin yeri aşikâr olsun diye isim yazdık. Zelzele olduğu gün 3 çocuğumu kucağıma aldım ve kaçtık çabucak. İkincisine de dışarıda yakalandık. Gruplar geç geldi fakat ben bunu olağan karşılıyorum, zira uzaktan geldiler.

Elif, annesini bir hafta sonra buldu

Depremde yıkılan binanın enkazından birinci gün yaralı çıkarılarak Ankara’daki hastanede tedaviye alınan Elif Gülcan Sekman (13), annesi Elif Sekman’ın kendisi üzere yaralı kurtulduğunu ve İstanbul’daki hastanede tedavi altında olduğunu bir hafta sonra öğrendi. Telefonda imajlı görüştürülen ve birbirlerinin sıhhat durumunu soran anne ve kızı büyük sevinç yaşadı.

Yamulan raylar görüntülendi

Depremin şiddeti tren raylarından da gözlemlendi. Gölbaşı’ndan Adana’ya giden tren sınırında, sarsıntının bölgedeki tesiri bir defa daha gözler önüne serildi. Yamulan ve tel üzere bükülen tren rayları havadan da görüntülendi.