‘Bu kadim kenti bırakıp gidemem’

AYDIN HASAN Kahramanmaraş – Yaşar Pastanesi’nin sahibi ve Kahramanmaraş’tan çıkan dünya markası Mado’nun kurucusu üç kardeşin en büyüğü Mehmet Kanbur, fabrikanın nizamiye kapısının karşısına yerleştirilen konteynerde kalıyor.

Kahramanmaraş’ta dondurmanın yeni üslup serüveni, 1965 yılında buz fabrikasının açılması ile başladı. Eski stil bir sokak dondurmacısı (dede) Mehmet Kanbur’un oğlu olan Yaşar Kanbur, 1969 yılında Aras Garajı’nın yanında küçük bir dükkan açtı. Dondurmacı dükkanı, 1980 yılında kentin en işlek yerlerinden biri olan Trabzon Caddesi’ne taşındı ve Yaşar Pastanesi ismini aldı. Yaşar Kanbur’un üç oğlu Mehmet, Atilla ve Erdal da dondurmacı oldu. Üç isim Mado’nun da kurucusu olacaktı. Şirketin başına geçen Mehmet Kanbur, özelleştirme sürecine giren Maraş SEK’i satın aldı ve dondurma üretimini daha ileri boyuta taşıdı. 1990’lı yıllardan itibaren Mado, evvel Türkiye geneline yayıldı. Vakit içinde Kanada’dan Çin’e uzanan geniş bir coğrafyaya yayılarak dünyada dondurmanın bilinen değerli markalarından oldu. Mado ne kadar büyüse de, onun ardındaki güç merkezi olan Yaşar Pastanesi daima Kahramanmaraş’ta kaldı.

310 kişilik kent

6 Şubat’taki iki sarsıntıda içinde bulunduğu binanın hasar görmesi nedeniyle Yaşar Pastanesi de kepenklerini kapattı. Mado’yu içinde barındıran Yaşar Dondurma Anonim Şirketi’nin İdare Şurası Lideri Mehmet Kanbur ile kent çıkışındaki iki fabrikasını birlikte gezdik. Ailesini İstanbul’a gönderen Kanbur, fabrikanın nizamiyesinin karşısına yerleştirilen iki odalı konteynerde kalıyor. 310 kişilik Mado konteyner kentinin kurulması için alt yapı çalışmaları sürüyor. Çalışanların kendisine daha çok “Ustam” diye hitap ettiği Mehmet Kanbur, Yaşar Pastanesi’nin bulunduğu binayı güçlendireceklerini belirterek, “Orası Mado’nun doğduğu yer, kapatmamız mümkün değil. Binayı güçlendireceğiz, yine faaliyete geçeceğiz. Ben çocukken kentin nüfusu 21 bin idi, artık 1 milyon olmuş. Nasıl bırakıp gidebilirim ben bu kadim kenti, bu Maraş’ı? Meskenim hasarlı değil. Lakin ben gidip konutumda oturamam. Sonra dönerim deyip İstanbul’a da gidemem. Çalışanlarımız daima birebir ortamda yaşıyoruz. Burada, konteynerde yatıyorum” dedi.

‘Kıyamet kopuyor zannettim’

Mehmet Kanbur, söyleşimizde özetle şunları lisana getirdi:

,“Ben zelzele değil de güya kıyamet kopuyor zannettim. 3 bine yakın çalışanım var. 60 şehit verdim. Bir kere daima bir arada bir olmak zorundayız. Millet, devlet bir bugünkü yaraları sarmak zorundayız. Biz, bize düşeni biliyoruz. Bizim ölümüz de Maraş, dirimiz de Maraş, canımız da Maraş, kanımız da Maraş.

Çalışanları kentte tutmak için bir ekip siyasetler izlemek lazım. Benim devletten isteklerim de bu tarafta. Burayı cazibe merkezi haline getirelim. Van’daki de, Samsun’daki de Maraş’a gelsin. Bir maaş biz verelim, yarım maaş devlet versin. Elektriğe suya para almayın. 3 – 5 yıl almayın. TOKİ yarın konutlar yapacak. Bunu parasız verin lakin 10 yıl Maraş’ta çalışmak kaydıyla. 10 yıl kalırsan mesken sana parasız. O vakit Kahramaraş’ın iktisadı ayağa kalkar.”

Yiğit düştüğü yerden kalkar

Deprem travmasının atlatılması için kentin iktisadının ayağa kaldırılması gerektiğini belirten Kanbur, şöyle devam etti:
“Aynı vakitte kenti bir kere cazibe merkezi haline getirmek lazım. Adam dışarıdan geldiği vakit Maraş yıkılmış burada işim yok demeyecek. Yiğit düştüğü yerden ayağa kalkar. ‘Adamlar düştüğü yerden kalktılar helal olsun’ demeli. Kadim kent burası 9 medeniyetin yaşadığı bir kent. Burayı yine yapılandırmamız lazım. Maraş’ın bir öyküsü, geçmişi var. Bunu anlatamazsak ekonomik olarak da gideriz. Ekonomiyi düzeltemezsek buradan zengini de kaçar yoksulu de kaçar. Bu kent bizim her şeyimiz, doğduğumuz yer, öleceğimiz yer. Bunu fakat burada yaşayan beşerler yapar. Buradan gitmemiz mümkün değil. Bu kadim kenti ayağa kaldırmamız lazım.”