Merve Terim: Seni hiç göremesem de hayalin daima gözümün önünde melek oğlum!

‘Bu hayatta en çok anne olmayı sevdim’ diyerek başladığım öykünün sonu maalesef hoş bitmedi. Yolumun güç ve uzun olduğunu biliyordum. Dehşetlerim, telaşlarım birinci günden beri vardı fakat umudum hepsini aşacak güçteydi. Tahminen de bu yola çıktığım için meczup olduğumu düşünen herkes haklıydı. Kimseyi duymak, kimseyle konuşmak istemiyorum. İçimde nereye akıtacağımı bilemediğim koca bir üzüntü ırmağı var. Fiziken ve ruhen çok yorgunum. Kabullenme sahfasıan geçmem için biraz vakit, biraz da anlayışa gereksinimim var. Buna yine bailayacak gücü bulana kadar müsaade edin. Hoş günlerde buluşmak dileğiyle. Seni göremesek de çok sevdik oğlum, Diğer bir hayatta buluşuruz elbette.

Geçen yıl bugün hayatımın en makus günlerinden biriydi, yaşadığım fizikî acının yanında kalbimde tahminen de hiç kapanmayacak bir yara açıldı o akşam. Hâlâ tam atlabilmiş değilim yaşadığım kayıbı, bazen gebe birini gördüğümde, bazen birbirlerine sıkıca sarılan abi kardeş gördüğümde, bazen hastanede yeni anne olmuş birine rastladığımda içim hala çok acıyor. Ancak eskisi üzere de hayatı ciddiye almıyorum artık, hayat değerini fark bile etmediğimiz her nefes aslında.Yaşın değil, yaşadıkların öğretiyor sana bu hayatı, yorula yorula yürüyüp, kırıla kırıla büyüyoruz hepimiz. Yazmak da güzel geliyor beşere, haline şükretmek, elindekinin değerini bilmek, senden daha da sıkıntı öyküleri olanlara empati yapabilmek, satırlar ilaç üzere daima.Biraz vicdan, biraz bahar, biraz yağmur, biraz hayal, birkaç kitap, çokça umut hepimize güzel gelir. Seni hiç göremesem de, sana hiç kavuşamasam da, hayalin daima gözümün önünde benim melek oğlum, yukarlarda bir yerlerde bir gün buluşmak üzere.