Cüneyt Arkın’ın kızı Filiz Canlı’ya yazdığı mektup ortaya çıktı!

Yeşilçam efsanesi Cüneyt Arkın, konutundan kalbinin durması sonucu ömrünü yitirdi. Sanatçı, Teşvikiye Camii’nde kılınan öğlen namazına müteakiben Zincirlikuyu Mezarlığı’na defnedildi. Son seyahatine gözyaşlarıyla uğurlanan oyuncunun cenazesinde, eşi Betül Arkın, oğulları Murat ve Kaan yasa boğuldu. İki oğluyla sık sık poz veren Arkın’ın, birinci evliliğini yaptığı Güler Mocan’dan Filiz Canlı isminde bir kızı olduğu ortaya çıktı.

1966 yılında kızı Filiz’i kucaklarına alan usta sanatkarın, 50 seneyi aşkın müddettir görüşmediği kızına yıllar evvel yazdığı his yüklü mektup ise dikkat çekti. Beyaz TV’de yayınlanan ‘Beyaz Magazin’ programında ortaya çıkan 10 Mart 1968 tarihli mektuba nazaran; Cüneyt Arkın, kızına hasretle sesleniyor.

“ANNEN TEKRAR SENİ BANA GÖSTERMEDİ”

“Canım yavrum Filiz’im. Sana bunları yazmamın bir sebebi var. Bugün 10 Mart 1968, Kurban Bayramı’nın birinci günü. Bugün yeniden annen seni bana göstermedi. Telefonları yüzüme kapatıyor, mektuplarımı okumuyor. Senden ayrıları iki ay oldu. Seni bin yıl görmemiş üzere özledim. Artık tatlı yüzün, yavaş yavaş hafızamdan siliniyor. Göğsüme dokunan o küçücük elinin sıcaklığı azaldı. Günlerdir cehennemin dibindeymiş üzere acılar içindeyim. Bin defa ismini fısıldadım. Bin defa Allah’a dua ettim seni bana göstersin diye. Kaygılar içinde sana geldim. Bana kapıyı açmayacaklarını bile bile.

“ACI ÇEKİYORDUM VE YALNIZDIM”

Buna hangi yürek razı olur? Hangi kötülük bu türlü bir sevgiyi yener? Bütün hislerim ölmüş üzereydi dönerken. Dünyanın bütün kurşunları yüreğime sıkılmış üzereydi. Bir annenin katılığını, duygusuzluğunu, gaddarlığını neyle izah edecektim. Annenin son iki yıldır bana gösterdiği fecî sahnelerde kendisinden çok teyzem Gül’ün ve etrafının hissesi vardı. Mahkeme haberlerinde çıkan fotoğraflarında şaşkın, biraz öç almışlığın rahat tebessümündeki acıyı yeniden lakin ben çözebilirim. Çocuğum bunlar bizim yazımız, mukadderatımız. Lakin anne bir elini uzatsa kurtulacaktım. Evet, yavrum acı çekiyordum ve yalnızdım. Annenin bende güç bildiği, kıskandığı her şey, şöhretim ve param beni dünyada yalnız bırakmıştı. Zira suçlarımda, zaaflarımda samimi idim. Hatalıydım ancak düzmece değil, içten pazarlıklı değil, cimri değil.

“ÖLÜMÜME RAZI OLACAK KADAR TÜKENMİŞTİM”

Annenle ortamızda büyük bir ayrılık da Türk sinemasını asla önemsememesinden ileri geliyordu. Ona nazaran yaptığım bütün iş kolay ve aşağılayıcı bir şeydi. Teyzelerin de birebir şeyi düşünüyorlardı. İşimi kazanmak anneni kaybettiriyordu bana. Görüyorsun yavrum, anneni kazanmak, işimi kazanmak anneni kaybettiriyordu bana. Yapayalnızdım, yeniden de anneni delice seviyor ve dayanıyordum. Annen dışarıda vazife almak istiyordu. Kırklareli’ne tayini çıktı. ‘Kendime inancım gelir, oyalanırım’ diyordu. Yanlışsız söylemediğini biliyordum. Gitmek istemiyordu lakin ‘Gitmem gerekiyor’ diye dayatıyordu. Neden gittiğini ve neden gittiğini kesin olarak bilmiyordu. Fakat o günler ölümüme bile razı olacak kadar bezgindim, tükenmiştim.

“ANNENİ ASLA AFFETMEYECEKSİN”